Ağlıyorsun!
Adı yankılanıyorken dizelerde,
Kara kalemle çizilmiş bir sebebe,
Yanıyorsun!
Hayatı sorguladıkça,
Susuyorsun!
Öyle soğumuşsun ki!
Gülünce ışıldayan gözlerin,
Umut katarları taşıyan ellerin,
Bu katkılı havayı özümseyen sesin,
Şimdi bir emanet gibi üzerinde…
Hayattır bu biliyorsun.
Karanlık kuyular her daim var.
Belki onların içerisinde,
Belki de kenarındasın.
Unutma ki;
Seni unutulmaya kelepçeleyenlerle,
Elbet bir gün hesaplaşacaksın.
Kayıt Tarihi : 9.8.2005 21:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!