Ela Gözlerin Şiiri - Mehmet Cıngır

Yüreğimde ela bir vadidir gözlerin,
Dilimde bir bedduadır acı sözlerin.
Elimde soluyor bütün çiçekler bir bir,
Gözlerim ela gözlerini vatan bilir.

Sevgimi midir dağların dudağında inleyen?
Aşk mıdır martıların kanatlarında gizlenen?
İki basamak merdiveni çıkamıyor dizlerin,
Yüzeceksen eğer,neden yaktı denizi gözlerin?

Sen yüzünü yıkarken durgun göllerde,
Seni arayan bir yürek vardı çöllerde.
Koştukça uzaklaşıyor benden dağlar,
Bilmem,benden uzaktasın diye niçin ağlar?

Ben doğmadan çeşmelerden aktı su yerine zehir,
Ben geçmeden yıkıldı köprüler,tersine aktı nehir.
Dağların bütün sırları benim yüreğimde gizlidir.
Gecenin gövdesinde gelsen de bir gelmesen de bir.

Benmişim çarkın dişlileri arasında ezilen,
Benmişim tenhalarda avlanan göz ilen.
Sabrı verilmiştir dağa binlerce dervişin,
Yıkılmaz çile çekse de altında güneşin...

Seni bir ağacın dallarında görünce gülüm,
Dudaklarında yazılmış bir fermandı ölüm.
Aşkın zehrini içtim dünya meyhanesinde,
Sabır taşı oldum bir dervişin çilehanesinde.

Kurudu ırmaklar ulaşamadan denizlere,
Hüznünü anlatıyor denizler gözlerinize.
Dolaşıyor gökyüzünde yağmursuz bulutlar,
Çatladı toprak,artık tükenmekte umutlar.

Hangi ırmak söndürür çatlayan toprağın ateşini?
Hangi bulut engelleyebilir kavuran güneşini?
Yağmur kavuşturur mu toprakla suyu bilmem;
Ama gürül gürül akan gözyaşımı artık silmem.

Kor ateşinde yanan bir daha yanar mı sandın?
Ela gözlerine kanan bir daha kanar mı sandın?
Açılacaktır elbet bir gün özgürlüğün yolları,
Çözülecektir ruhumu saran ahtapotun kolları.