Ela Şiiri - Meltem Arslan 2

Buğulu bir çift ceylan göze teslim ettim ömrümü.
Öyle bir göz ki; elasındaki engin nehirler,
bakışının derinliğinde boğuyor kendini.
Sular yükseliyor her boynunu büktüğünde.
O gözler sendeyken düşüremezsin başını, bükemezsin boynunu.
Yere düşmemeli elasından bir damla dahi.
Gözlerin ve elası, ömrümün rüzgarlı tepeleri,
kulaklarımın uğultusu, göğsümün açmamış nergisi…
Gözlerinin yeşil sularında saklıdır ilkbahar.
Ve kuşlar yalnız kirpiklerinin dibinden su içer.
Öyle bir kirpik ki; sıra dizili dağlar gibi heybetli ve bir ceylan kadar ürkek.
Rüzgarı şanslı sayıyorum, her değdiğinde kaşına.
Bir sonraki bahar rüzgar olmayı diliyorum.
Kaşlar ki; en uzun yoludur ömrümün ve en dikenli…
Kaşlar ki; yol yol köprülerden, yol yol çiğdemlerden geçer.
Sonra gözlerin gelip geçer gözlerimin önünden,
Öyle çekimser, öyle ürkek, öyle kırılgan…
Kanatlarımın altına alsam ya seni,
saklasam ya göğüs kafesimde.
Yara alma istiyorum kıştan, sonbahardan.
Sen yaza, ilkbahara layıksın.
Çocukluğum bakkala koşar, mahallede top oynar sen bakınca.
Sen bakınca, radyoda Neşet çalar, kasetler kalemle başa sarar.
Çiçekler açar, güneş doğar usulca,
Sesi çıkmaz yere düşen yaprağın sen bakınca.
Gözünün şefkatine değen herkes, cennet sanır olduğu yeri.
Ve cennet kokar burnuma, dokunduğun tanyeri.
Gözünün çeşmesi hiç açılmasa, hep gülse içi,
Senden başka yol yok bana canımın içi.
Değerse bir el gözlerine, yel olur yüreğimin dili,
Kalem susar, dil susar, hece susar…
Varsak seninle gözlerin diyarına,
Gözlerin diyarı ki; riya yoktur orda.
Yalnız ben varım, sen varsın bir de elası gözlerinin…