El uzatmadan Şiiri - Birkan Demirci

Ne sen benim elimden tut kaldırmak için,
ne de ben sana yaslanayım kalkınca.
Her düşüş, insanın kendi yükü,
her kalkış kendi gücünden.
Bazen kimseyi beklememek en iyisi,
beklemek yorar, umut tüketir.

Düştüğüm yerde kendi gölgemle kalırım,
orada sessizce toparlarım kendimi.
El uzanmadan da kalkılır bazen,
öğrenir insan, düşmek kadar kalkmayı da.

Sen orada dur,
ne ileri gel ne geri çekil.
Ben de sana yaslanmayayım kalkınca,
omuzlarımda taşıyacak başka yükler var zaten.

Bazen en doğru yol,
yan yana değil, ayrı yürümektir.
Herkes kendi adımını sayar,
herkes kendi dengeyle yürür.
Ve anlarız:
Bütün yollar tek başına gidilmek içindir.