El Muhyi Şiiri - Mustafa Yaralı

Var olma istidadı, olan cümle varlığa,
Varlıkla varlık veren, genişliğe darlığa.

Ezelden yaratılmış, maddenin heyulası,
Hakkın terkibiyle, onun ayan olması.

Malzemeyi verendir, kullananı yaratan,
Onların fıtratını, bilgi ile donatan.

Malzeme de kendinden, formülü de veren o,
Bir esmadan işletip, göz önüne seren o.

Yoktan var etmek işi, İlahi bir sanattır,
Vardan yaratmak ise, beşeri bir icattır.

Hayat kendi zatında, kullarda ki yaşamak,
Fenası bu yeryüzü, bekası dik basamak.

Bir kul Hakkın zatında fani olursa eğer,
“Ben onun işitmesi, görmesi olurum” der.

Kullarda ki mukayyet, yaşam az bir “pay” dadır, Zandan geçen bilir ki, gerçek hayat “Hay” dadır.

Şu hayatın sahnesi, ölüm dirim eksenli,
Bir gölgeden ibaret, oyun ki, senli/benli.

Perdeler kapanınca, ne ben varım, ne sen var,
Kim bilir gelenler mi, gidenler mi bahtiyar?

Mevcutlara, sirayet eden ilahi hayat,
Sırlarıdır “varlığı”,var gösteren her sanat.

Sanata hayran kalıp, sanisi’ni görmemek,
Belki bir yarasadır, belki de bir köstebek.

Varlık bilinmek ister, var edenle birlikte,
Buna arif olanlar, bilinmeli dirlikte.

Rabbine tazim ile avuç açmış Peygamber,
“İlmimi ziyade et, hayretimi artır” der.

“Eşyanın hakikati ve belasız yakınlık”
Dikkatimizi çeker, özden öze bakımlık.

Cehaletin dışında, engel yok ki ilime,
İlime talip olan, kapı açar bilime.

İlim maluma tabi, malum ise “Mutlak’a”
“Allah’tan çok korkanlar, âlimlerdir mutlaka”

Ya Rabbi cümlemizi Muhammedi ahlakla,
Basiret nurunu ver, kalbe, gönüle, akla.

03.03.2012…Mustafa Yaralı