El Feneri Şiiri - Mehmet Baki Öztokmak

Elektrik yokken henüz toprak damlarda
Üç numara gaz lambası duvarda
Ölgün ışıkları gaz emerken fitilden
Çeşmeden su taşır kovalarda
Karanlıkta korkardım yol boyunca.
El fenerim olsun isterdim
Çocuk zamanlarımda...

Bir el fenerim olsaydı,
Gecelerde olurdu gözümün feri
Yolda düşmezdim karanlıklarda.
Yalvarırdım babama
İbrahim Sadri tarzında

Birkaç naçar ısrar, sonra
Çöplere atılan radyo pilleri
Kartona sarıp üçünü
Kabloyu uzattım eksi artıya
Ucuna da mini fener lambası,
Solgunca aydınlattım doğayı
En canlı yakanlarıyla feneri
Fırlamıştım sokağa; bir caka, bir caka
Fenerim var aslanım bundan sonra
Geceler benden de sorulur ayrıca

Yatma vakti, gecenin zifir harmanlarında
Şevkten yatamaz dakikalarca
Bir yakar, bir söndürür
Işık savururdum yorganın altına
Kıskanmazdım artık ayı
Kıskanmazdım direklerde tek tük yanan
Cılız bir iki lambayı

Ne karanlıktı geceler,
Ne parlaktı el fenerim
Karanlıkta sobe oynarken en çok
Hile yapardım fenerimle
sabit bırakıp bir yere
öteye çekilirdim ebe gelince
O ben sanıp feneri
Gelirken üzerime
Çoktan sobelemiş olurdum onu haince...

Geçen gün sakladığım yerden çıkarıp
Taktım gıcır gıcır pilleri
Sinip yorganın altına
Çocukluğumu getirsin diye geri
Yakıp yakıp bekledim dakikalarca…