El Ele Şiiri - Çizgili Mavi

Yürüyebilirsin tabi, en doğal hakkın-ız. El ele, şen gülüşler içinde ve sanki mutluymuşsuncasına. İtaat değil, merhamete lüzum yok ve sanki gerçekmişçesine. Yürüyebilirsin, yaşamaya çalışabilir hatta yaşayabilirsin hayatını; her anını neşe içerisinde. Hakkım da yok haddim de değil, ben kimim ki!
El ele yürürken gördüm bugün seni, sizi. Ömrümce hiçbir şey böyle yakmadı içimi. Ömrümce hiçbir ecel böyle öldürmedi beni. Ulan ömrümce hiçbir düşmanım yapmadı böyle bir vicdansızlığı. Sen bugün elinde koskoca bir aynayla geçip gittin önümden. Bana, beni, anlattın! Bana beni gösterdin önümden geçip giderken. Acizliğimi, çaresizliğimi, sefilliğimi ve bit’aplıpımı yüzüme vura vura yürüdün gözümün önünde, el ele!
Noldu şimdi, başın göğe mi erdi? Noldu şimdi mutlu mu oldun? Noldu lan şimdi, noldu beni diri diri gömünce o kaldırım taşlarının altına gömünce? Neyin ispatı, neyin nispetiydi bu?
Yaşamaya çalışıyorum, gitmeye çalışıyorum, gidemiyorum… Kimse; el ele yürüdüklerin, gözünün içine baktıkların dahil hiç kimse seni benim kadar sevmeyecek kadın… Ellerinle boğdun sen, seni bu dünyadaki her şeyden çok seven zavallı ve aciz beni!
Yaşar Kemal demiş ya hani; “Elin adamı ne anlar senden!” diye… Anlamayacaklar seni, seni asla anlamayacaklar. Beni de! Dur sana sen ile cevap vereyim; sen de hiç böyle sevilmedin ben de hiç böyle sevilmedim! El ele yürüdüklerin dahil hiç kimse seni böyle sevmeyecek…
Sen benim yarım kalan her şeyimsin! Yarım kalan sigaram, yarım simitim, yarım umudum, yarım aşkım, yarım sevdam, yarım sevmişliğim ve yarım sevilmişliğim… Sen benim gşderken bile omuzuna göz yaşı döktüğümsün! Sen ne anlatırsan anlat, ne söylersen söyle… Gözlerine söyle ya susaunlar ya da bas bas bağırmasınlar Zeynep yalan söylüyor diye! Gözlerin… Cennet! Bana bakarken Flrdevs katı Cennetin!
Tek bir söz etmeye hakkım da yok, haddim de. Tut elini; sımsıkı tut kocanın elini, aman diyim bırakma. Dost düşman görsün, kıskansınlar mutluluğunu. Zaten hep el eleydiniz, nesi saçma gelsin ki bunun… Zaten hep mutluydunuz, el ele dolaşırdınız nesi yanlış ki bunun. Tut elini.. sımsıkı!
Gözümden bile sakındığım sana ben, gözlerine baka baka üstelik, sevişmene dahi razıyım dedim, anlamadın! Sana, saçının kokusundan bile seni anlatan ben…
Siktiret beni. Sen mutlu ol. Dedim ya canın sağ olsun diyeceğim diye, canın sağ olsun. Varsın bu yazdıklarım sana gelmesin, varsın direkt çöp kutusuna düşsün. Değil mi ki içime düşürdün sen, seni bşr başkasıyla el ele görmenin acısını, varsın canın sağ olsun.
Değil mi ki ikimizin de içinde binlerce yarım kalan şey varken vedalaştık, tamam öyle olsun, o; o anlık bir refleks olsun. Canın sağ olsun.
Gitmek istiyorum, gidemiyorum… Git. Gitmen, gözümün önünden el ele geçişinle gözlerimi kör edercesine kanatan o acıya bağlıysa ona da razıyım. El ele dolaş; duyanlara duymayanlara haykır onu çok sevdiğini razıyım! Yeter ki git…
Siktiret zaten; sonu yanıklı tostla gelen aşk acısı mı olurmuş? Ben bunca yılın, bunca yolun ve bunca her şeyin üstüne bugün ilk kez.. Bu gün ilk kez sana aşkım diyebilmişim, sen gözlerini acıyla yummuş yüzünü çevirmişsin; daha nolsundu?
İkimizin içinde de söylenememiş cümleler, gülünmemiş tebessümler ve ciğer dağlar gibi acı veren keşkeler varken… ikimiz de bir gün karşılaşacağımızı ve susmayacağımızı biliyorken… İkimizin de gözleri birbirine bakarken yeşil oluyorsa ki oluyor! Ve ikimizin de içinden gitmiyorsa bir diğerimiz! Tut onun elini, hakkındır. Göğsüm kanadı da çıkmadı gamzen biliyor musun? Ciğerim yandı kavruldu da çıkmadı gamzen göğüs kafesimden. Tut onun elini, tebessüm et sahici gibi.
Şu an beynim, dilim ve parmaklarım arasında koordinasyonu sağlayan hücrelerimin hiçbir işe yaramadıklarını fark ettim. Değilse kafamdan geçenlerin buraya dökülmesi gerekirdi. Bakıyorum, aynı değiller!
Son okarak bugün farkına vardığım başka bir husustan bahsedip kaçayım. Sen benim mukayese edilemez acımsın biliyor musun? Bana, hiç kimse, bunca, acı, vermedi. Sen. Asıl bir şeysin ki gözlerine bakarken bşr anda bahar geliyor kainata? Yav Allah Muhammet aşkına sen nasıl bir şeysin ki gidilmiyor senden? Gidilemeyensin sen, mukayese edilemez bir acı.
İhsan Yüce’yi bilir misin? Hani şu “Ekmek, şarap, sen ve ben… Bir de sabahın dördü!” diyen adam… Şairlere ayıp olmasın diye şiir kitabı çıkarmamış. Sen nasıl bir şeysin ki tüm şiirler sana yazılmış? Ben yazmasam nolur ki, ben adını bir daha annasam ne değişir ki? Değil mi ki tüm kafiyeler sana ithaf ve sen bir başkasıyla el elesin.
Hem el ele yürümek neymiş ki lan? Madem ki ben değilim elinden tuttuğun, madem ki ben değilim elini tutan; ne anlamı kalıyor ki geride? Tut ama sen, tut ve yaşamaya çalış.
Bu arada, hiç yakışmıyorsunuz. Dedim ya, elin adamı ne anlar senden! En fazla sever seni. O da en fazla.
Sen benim en iyi arkadaşımdın bir de. Geç aşkını, sevdasını, cennetini mennetini; en iyi arkadaşımdın. Sonu yanıklı tostla biten bir aşk acısı bu da neylersin. Sildik sevdaa çukurunu, ne işim var bu tepede ve nedensiz binlerce şey. Kafamın içi kurban pazarı gibi; hem çok kalabalık hem de çok sesli. Darbuka zaten hiç susmuyor. Gözlerini bi atabilsem gözümün önünden belki her şey düzelir!
Git. Tut elinden. Ve al intikamını. Ben tam olarak bunu hak ettim.
Neyse.
Sana bir şarkı armağan edip gideyim artık. Dinle işte bir şarkı! Nasılsa hepsi senden bahsediyor! İnan bilmiyorum ne dediğimi. Tut elinden derken gerçek duygum mu ironi mi yapıyorum, sen nasıl blr şeysin ki hala sana körkütük aşığım bilmiyorum! Neyse, siktiret.
Sen tut elini. Sahici bir mutluluk gelsin yüzüne. Yaşamaya çalışıp, gştmeye çalılıp gşdememeni ceremesini ellerin çekecekse buyur. Tut elini. Nasılsa gözlerin bana olanı biteni dosdoğru anlatıyor.