El Alır Gider Şiiri - İbrahim Okur

Adem Havva ile,ümmetin soyu,
Bağban gülü besler,kol alır gider.
Her şey sana bana, daloğlu dayı,
Er kalkanı erken, el alır gider.

Büyütür beslersin,cana kıymadan,
Sökerler fidanı,suya doymadan,
Fırsat bırakmazlar,sayı saymadan,
Ağızdan söz çıktı,dil alır gider.

Ağır olur yüksek,dağların karı,
Daim nektar taşır,kovana arı,
Zamanı gelince,alırlar barı,
Devranda bekleyen,bal alır gider.

Hayalle büyüttün,hülyayı canım,
Sevildi serpildi,oldu bir hanım,
Gelin oldu şimdi,boşaldı yanın,
Koca bir çınardan,dal alır gider.

Canlar buluşurlar,sevda deminde,
Bol bereket vardır,düğün evinde,
Yuvadan kuş uçtu,Salih beyinde,
Erkenden uyanan,yol alır gider.

Bacanak üzülme,böyle devrandır,
Ezel-i ervahtan,gelen kervandır,
Şükran sabreyle ki,sonu harmandır,
Kararsız yaprağı,sel alır gider.

Yirmisekiz temmuz,yavruyu özler,
Düğün bayramlarda,yolunu gözler,
Acıyı tatlıyı, özünde gizler,
Uçan yavruları, kul alır gider.

İbrahim’le sefa,firdes yoldadır,
Demetev Ankara,rızık haldadır,
Gönüller sağolsun,haslet puldadır,
Renklere bezenmiş,gül alır gider.

Büyüttüm besledim, eyledim gurbet,
Bu minval haldayım, çekerim hasret,
Belkî kader bahtım, beklerim nusret,
Bilki pîri fâni, hal alır gider.

Hacı Figaniyim,şimdi uyandım,
Nice garamete,bende dayandım,
Her gün dane dane,aka boyandım,
Ömrü dolan saçı,yel alır gider

Aşık Figani 29/07/2001