Eksilen Kalplerin Defteri

Kimse bilmedi,
Sana en çok
Beni en az hatırladığın günlerde yenildim.
Sen gülüyordun,
Ben içimdeki mezar taşlarını cilalıyordum o sırada.
Aşk, o an adını bile unutmuş bir yabancıydı,
Ama hâlâ cebimde taşıyordum mektubunu,
Okumaya cesaret edemeden…

Senin için zaman geçti,
Benim için zaman
Bir sarkacın ucuna asılmış intihar gibiydi.
Her saniye biraz daha öldüm,
Ama kimse fark etmedi.
Çünkü ben,
İçeriden sessiz yanan bir yangının külleriyle yazıyordum seni.

Ne güzel unutuldum, haberin yok.
Adım artık yok telefon rehberinde,
Sesim, kulağında sadece eski bir gürültü.
Ve ben,
Her gece dualar ettim,
Adını anmadan...
Çünkü artık sen bile hak etmedin o kadar kutsallığı.

Seninle yaşamadım belki,
Ama sensiz de yaşayamadım.
Ne bir çay demledim o gidişinden sonra,
Ne bir sabahın anlamı kaldı penceremde.
Bir tek sigara yaktım —
O da beni bitirsin diye değil,
Seninle içilmemiş her anıyı yakmak için.

Ve evet,
Aşk bazılarına şiir olur,
Bazılarına mezar.
Senin adını her dizede taşıdım,
Ama hiçbiri seni geri getirmedi.
Şimdi kelimeler bile terk etti beni,
Bir tek suskunluk kaldı elimde —
Sana benzeyen en eski alışkanlığım.

Belki bir gün...
Adımı duymayacaksın bir şarkının içinde,
Ama hissedeceksin gözyaşını tütün kokusunda.
Çünkü sen,
Beni en çok unuttuğun yerde sevdin.
Ben ise,
Seni en çok orada kaybettim.