Eksildikçe İçime Çekildim Şiiri - Seyran ...

Eksildikçe içime çekildim,
Söz yerine sustum,
Gölge gibi dolandım odalarda,
Her aynada biraz daha silindim,
Sanki yok olmak da bir tür varlıktı.

Kapılar çalmadı,
Kimse gelmedi, beklemedim de artık.
Saatler yürüdü üstümden ağır ağır,
Bir kırık sandalye gibi kaldım,
Kimse oturmasa da oradaydım.

Anladım sonra,
Her ağlayışın sonu bir susma,
Her suskunluk bir iç yürüyüş.
Gözyaşı kuruyunca değil,
Kabullendiğinde bitermiş acı.

Yoklamadım artık yarayı,
Adını koymadım eksik kalanların.
Gidenin ardı da sessiz,
Kalanın içi de sessiz…
Ama sessizlik, bazen iyileştirirmiş.
S.GÖL