Eksildikçe anlardım

Delirmek gibi usturupsuz niyetlerim olurdu
Zaman zaman
Çıplak ayaklarımla suya dokunur
Toprağı eşelerdim
Bir bulut arardım tepemde dolaşan
Kime rastlasam gözlerinin içine bakmak cesaretini
Kendimde bulamazdım
Yılgındım
Bir bahar samatyasının gülücük saçan
Debdebeli erke’sinde
Çok ağıtlar yaktım
Fatih’e,Pir Sultan’a,Mir’e
Daha nicelerine
Kopuksuz mektuplar yazdım

Gülüşümü bir surete sığdıramazdım
Ağladım mı ben mi yanıldım
Bir aynaya bakınca anlardım
Henüz onbeşimde tuhaf risaleler
Benliğime bir kurşun gibi işlerdi
Yaşamak denilen pazar tezgahıymış
Hınca hınç kalabalık
Beş kuruşa bir ömür satılık
Onsekizinde anladım

Köpürmüş alacaklı gibi geçen senelerdi
Bir sonraki tüm dehşetiyle beklerdi
Alnıma derin çizgilerle serilen
Altın tepside sunulan ince hatlarım
Beni hep bir boşluğa düşürürdü
Kayboldukça uzayıp giden yolların
Derin karanlığında ışıktan kaçardım
Nihayetsiz bir vebalin altında boğuldukça
Kendimi köhne düşlere kapatırdım
Bir ömrün vesvesesinin hezeyanında
Eksildikçe anlardım ;
Bahar ne güzel…