Eksik Şiir Şiiri - Okan Kobatan

Sen mi öğrettin bana
Her kalabalığın bir yalnızlık barındırdığını?
Yoksa ben mi çok şey sığdırdım
Bir çift gözün suskunluğuna?

Ah İstanbul...
Haklıydın belki de,
Sustuğumuz yerden kırıldık en çok,
En büyük yaralar
Söylenmemiş kelimelerde buruşacaktı oysa..

Adını bilmediğim bir semtin duvar yazısında
kendime rastlayacağımı nerden bilecektim mesela

"İhanet, bazen sadece gitmektir."
Yazacaktı ve ben neden kalacaktım?

O şiirsel ve bütünsel bir yolun
Yapay çiçekleri arasında suları bile akmayan
Köyün yamaçlarından,
O hırçınca yukarı doğru çıkan yokuşun sonunda beni ne beklediğini bilmediğim için mi?

"Unuttum"..

Unuttum dedim…
Ama herşeyi değil
İsimleri değil,
Bakıştaki ihaneti tutuyor belleğim mesela
Bir dostun sırtından soktuğu gülümseme
Aslında biten sadece bir hikâyeydi diyordum
Şimdi kendini anlatan bir kitaba dönüştüm
Sayfalarını çevirdikçe
Biraz daha eksiliyorum,
Ama olsun

Yine de güzel gülümseyen kadınlara inanıyorum.