Eksik kalan yerler Şiiri - Fatih Kaya 6

bir sabah uyandım,
her şey aynı gibiydi.
ama sen yoktun.

güneş doğdu yine,
çocuklar servise bindi,
kantinden simit kokusu geldi burnuma.
ama o sırada senin oturduğun yer
bomboştu.
dünyanın sessizliği gibiydi
o boşluk.

birlikte güldüğümüz günleri düşündüm,
matematik dersinde sıraları kaynattığımızı,
rehberliğe inip
hiçbir şey konuşmadan saatler geçirdiğimizi.
“kanka ilk derse girmeyelim ya,”
dedin bir gün.
hiç girmedik.
şimdi sen de yoksun.

bir şarkı vardı
bağıra bağıra söylediğimiz.
şimdi o şarkı sadece ağlarken çalıyor
tek başıma.
sesim çatlıyor,
boğazım düğümleniyor
çünkü sen eşlik etmiyorsun artık.

zaman geçti
ama geçmedi.
kalbim seninle orada kaldı
dona dona geçen o dördüncü günde.

ve biz…
bir zamanlar dört kişiydik.
şimdi bir masa bile etmiyoruz.
birer birer azaldık,
giden çoktu,
kalan yok gibiydi.

sıranı boş görünce
gerçek yüzüme çarptı.
seninle artık aynı sınıfta değiliz
aynı dünyada bile değiliz.

bazı geceler hâlâ seni düşlüyorum
yüzünü çizemiyorum
ama gülüşün geliyor bir yerlerden.
belki bir rüya,
belki bir dua.

sen gittin
ama biz hâlâ buradayız
yıkık, eksik,
ama seni unutamayan.

belki başka bir evrende
aynı sıraya tekrar otururuz.
sen güler, ben yine gizlice bakarım.
kim bilir…