Eksik Kalan ( baba sevgisi)

Bir baba sesi duymadan büyüdüm,
Gökyüzü vardı, ama yıldızsızdı.
Sevilmeye değer miyim, bilemedim,
İçimde bir boşluk, adı fırtınalı bir yalnızlıktı.

Küçük ellerim uzandı boşluğa,
Bir omuz aradı, yaslanacak sıcak.
Her gidişte biraz daha eksildim,
Sevgiye aç, onaya muhtaç.

Büyüdüm… ama içimde o çocuk,
Hâlâ koşuyor bir iz arayarak.
Hâlâ soruyor: “Baba, beni sevseydin,
Dünya daha az mı korkutacaktı?”

Sevgiyi yanlış gözlerde aradım,
Bir çift sıcak el gibi sanarak.
Her bir dokunuşu, biraz şefkat,
Ama her defasında biraz daha kaybolarak.

Bir erkeğin şefkatinde bulurum belki,
Eksik kalan sevgiyi, biraz da olsa.
Beni sarmalayan o nazik kelimelerde,
Babasız kalan bir kalp huzur bulur mu, kim bilir?