Eksik Gül Hüznü Şiiri - Kağan İşçen

ses de su gibi
bir madde
sessizliğimin içinde sarıldım
bırakmam yokluğunu...

uzun bir yalnızlıktan yeni çıktım
kenti nasıl bıraktığımı anımsamıyorum
yağmur yemiş bir gül hüznüyle yoğun
saçlarının arasından ömrüme iki kere
baktın tek tek
bir artı bir eşittir bir gibiydim
ama nedense öyleyim hâlâ...

kapımızda kış daha şimdiden
bizi ağır ve karanlık bir geceye itiyor
rüyalarımda gözlerine hazırlanmak için
ilk ışıklara yorulmayı bıraktım...

kirpiklerinin ritminden
bir iç ezgisi besteliyorum
yanımda habersiz bir bulut gibi gölgen
kendimle konuşurcasına hissediyorum ellerini
sokağın dost havasında birlikte üşürsek birgün
birlikte ayrı ayrı bir şiir yazalım
bir son sürpriz olsun bu habersizliğimiz
ömrümüz ayrı uykularda ince
penceremde istemeden ürküttüğüm kumruya
benzetiyorum geç kalışımızı birbirimize...

rüyalarımda bıraktığım kuşlar üzgün
seni bir yerlerde görüp
göğümü yenilemem lazım...

uzak ve hummalı bir kar zamanıydı
trenler eskittim
ay ışıklarıyla at başı yolculuklar
özlem dolu çerçevesiz bir kaçaklıkta
çay buğularına gömdüm rüyamın diğer yarısını
arsız bir soğuğa kalkar gibi tir tir
değişik adlar uydurdum boşluğuna
yoksul yoksun ama arkadaş dolu...

"durup kalbimin atışını izliyorum
limonata özlemli günlerin anısına
ilk sen geliyorsun aklıma
ufacık adımların geliyor
yürüdüğümüz ıslak ot kokulu yarı karanlık yol geliyor
terk edilmiş şelaleli evde buluyorum korkularımı
üflettiğin ateşin közünü alıyorum koynuma
övünçle üzerinden atladığımız duvarların ardında
buluyorum her gece kendimi
ben görünmez adam
çarli...
hadi sen de çık ortaya..."