İçimiz kan ağlarken gülebilmeyi
Kendi kendimize öğrendik biz
Hayatın izin verdiğince iyiydik
Yüreğimiz yettiğince cesur
Ya göklerde gezerdi başımız
Ya yerle yeksan...
Kendimizden fazla görünmek için
Kendimizden verdik hep...
Kendi kendimize öğrendik
Yüreğimiz kan ağlarken
Ağız dolusu gülebilmeyi..
Ya durgun bir göldü yüzümüz
Ya çağlayan bir ırmak...
Eksik bir sözcüktü ömrümüz
Ya bir çift elin sıcağından yoksun
Ya buğulu bir bakıştan
Yalnızlığımızda milyonlardık kimi zaman
Ya da kalabalıklar içinde bir başına…
2009
Melih CoşkunKayıt Tarihi : 15.2.2009 13:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (3)