Ekrem Şengün Şiirleri - Şair Ekrem Şengün

İnsandan soğumuşum
sen de insansın ya
al işte iki ucu boklu değnek.

Sana insan muamelesi yapmamak lazım!
Seni alıp ıssız bir adaya dikmek lazım.

Saatlerce düşünsem de
yazacağım şeyin sonucu
seni seviyorum’a varacak.
Aslında seni seviyorum’a
kestirme yoldan da gidebilirim
seni seviyorum diyerek.

Ben ne zamandan beri
içime karamsarlık koyamıyorum.
Yağmur yağdı sabah
sonbahar ağlattı bulutları
ben de onların hüznüne eşlik etmeye çalıştım.
Sonra

Ne zaman seni hatırlasam
kocaman bir hasret sarar beni
kocaman bir hasret
bu hasreti şiirle bastırırım
şimdi
şu anda

Şiirde
zaman kavramı yoktur.
Çünkü,
ne kadar zaman geçerse geçsin
şiir ve içindeki duygu değişmez.
Ben bir şiirde,

Ben seni bir şeye dönüştürmek istesem
toprağa dönüştürürdüm.
Sonra kendimi de ölüye.
Uzanıp mezarıma
“Oh be sonunda kavuştum sana”
derdim mesela...

Beklenti,
umutsuzluk
bıkmaktan geliyorsa,
bıkmışçasına seviyorum seni.
Esasen bıkmadım.
Bıkmış ''gibi''

ben kocaman bir denizim
sen yağmur
her yerim su
sudanım
lakin kocaman bir deniz olarak
ne kadar susamışım

Tanrı yaratmış gibi güzelsin
bazen,
“Belki de tanrı vardır.” diye umutlanıyorum.

Ben seni tarif etmeye kalksam
ya deli derler bana
ya da hep birlikte seni ararız.
Hepimize lazım gibisin,
yüreğinden sebep.