Ekran ışığında sevmek

Bir profil fotoğrafıyla başladı her şey.
Ne bir el dokundu, ne bir bakış yakalandı
sadece kelimeler vardı,
ve ben o kelimelere inandım.
Sesini duymadan sevdim,
gülüşünü bilmeden özledim.
Bir “çevrimiçi” ışığına kalbimi bağladım.

Her sabah bildirim sesinde bir umut büyüdü içimde.
Her gece, seninle aynı saatte sustum.
Sanki aramızdaki mesafe kilometre değil,
sadece bir “bağlantı hatası” kadar küçüktü.
Ama her kopuşta biraz daha uzaklaştın.

Bazen düşünürüm
Acaba sen de bana aynı anda yazıp siler misin?
Cümlelerin sonunu getirmeden susar mısın,
ekranda bir “yazıyor...” belirdiğinde kalbin hızlanır mı?
Benimkisi hep hızlandı.
O üç nokta bile bir kalp atışı gibiydi.

Fotoğraflarda tanıdım seni,
ama hiçbir fotoğraf seni tam anlatmadı.
Ekranın soğuk ışığında ısınmaya çalıştım,
ama parmak uçlarım bile seni hissedemedi.
Her “merhaba” bir başlangıç gibiydi,
her “iyi geceler” biraz veda.

Sonra sustun.
Ve o sessizlik, bir bağlantı kesilmesinden daha fazlasıydı.
Bir kopuş değil, bir boşluktu içine düştüm.
Göz göze hiç gelmeden,
birini bu kadar çok özleyebileceğimi bilmiyordum.

Şimdi hâlâ bazen profilini açıyorum.
Son çevrimiçi saatin bir tür hatıra gibi duruyor orada.
Aramızda binlerce kilometre,
ama belki bir satır, bir cümle, bir harf uzaklığındasın.
Ve ben, hâlâ o harfin başında bekliyorum.