Ekosistem Şiiri - Emre Gürcan

ahlak bezesi taşıyan her suskunluk
iltihaplı bir aşk yarattı
nefes kılcallarını yıprattı
payı istanbullaşan bir kesrin
paydasıyken umut..

büyük gürültüler fısıldıyordu çoğunluk
küçük fısıltıları yutkundu aşk
çocukluğumda neşterini unutup..
boşluğu tartar gibi dokundun
yüzüme..
yüzüne döküldüm boşluğu yırtar gibi..

dudaklarındaki tuzun yarattığı serabın
neresi tahterevallisiydi ayrılığın
neresi b/izden bir şehirdi
sanki çocukluğumu bıçakladığın..

seyyah bir çilingirdi aşk
araladı kapıyı
bakışınla bakışım arasında sıkışıp kalan harp
cepheye cümle taşıyan sarp yalanlarda
iltihaplı harflerle başladı özlemlerimiz..

herkes inanmıştı herkesin olduğuna bu kavganın
çünkü izlemiştik kovuluşunu adem'le havva'nın
ama
inançlarımızı birleştirmek yetmedi
üstünü örtmeye inanmadıklarımızın.

ahlak bezesi taşıyan her suskunluk
hayat bezi yorgun bir tutku bıraktı
oysa nefeslerimiz nefsi müdafaaydı ölüme karşı.
adlarımız vardı
biri bizi onlarla çağıracaktı.