Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Velhasıl
Yeniden doğmaktı kastedilen
Yaşamaktan…
Çok hoş bir finaldi. Tebrikler kardeşim, sevgilerimle.
Velhasıl
Yeniden doğmaktı kastedilen
Yaşamaktan…deyip noktayı koyan yüreğe selam olsun okuyup üstünde durulacak düşünülecek güzellikte bir şiirdi okuduğum şiir tadında kalın tam puan ++ antoloji diyor şiirinizi listeme alıyorum
Ekinoks, denge demek bir yerde. Akarsular, meyilli yüzeylerden koparıp mili taşırken, yazıda biriktirip, bitek ovaları oluşturur. Engebeli arazilerde biten bitki ve kökler, toprağı sürüklemekten kurtarıp, faunayı oluşturur. kuruyan ağaçlar, bahar için canlanmaya hazırlanır. meyveye dönen ağaçlar, görevini tamamlayarak gelecek yıl için kendini kışa hazırlar. Ya insan? devrini tamamlayıp, sonsuza göçerken geride, anılarını ve kendine benzeyen çocuklarını bırakır. her şeye rağmen hayat devam ediyor. Emeğine, yüreğine sağlık.
DÜNYA BİLE EŞİT KALMIYOR…
Hazan ağlamaklıyken, bahar gülüşe dönüşür mü?
Aslında sesi duyulmayan ve hatta gözyaşlarının sel olduğu bir ağlamanın ağlamak mı, gülmek mi olduğunu birkaç metre ötesindeki kişi kolay kolay anlayamaz.
Neredeyse mimiklerimiz aynıdır.
Gülerken de gözlerimizden şıpır şıpır yaşlar dökülebilir, ağlarken de…
Gülerken de ağzımız, dudaklarımız yanlara, aşağı ve yukarıya gerilebilir, gülerken de…
Sesin olmadığı sessizlikte her ikisi de aynıdır, eşittir; tıpkı “ekinoks” gibi…
Gecemiz de bir, gündüzümüz de…
Hazanımız da bir, ilkbaharımız da…
Güneşin ışığı düşer yüzümüze, gölgesiz…
Geceye mi, güne mi düşecek ilk umutlar, ilk sevdalar…
Bir çocuk elinden mi tutacak, yürümeye meyyal çocuk sevincine ortak…
İlk çiçeğin güne değmesi, gönle dolması mı?
Yoksa tazecik bir fasulyenin mide keşfine yolculuğun ilk hareketi mi “çıt” sesi…
Yorgunu dinlenmeden, başağı dillenmeden, toprağı çimlenmeden, sürgünü dallanmadan yaşamak, sabrın tava dönüşmesi değil mi?
Uzayıp kısalmalar, çürüyüp çoğalmalar, aşk ile ağlamalar, hummalarda yanmalar bir taraftan yokluğa savrulmanın, diğer taraftan varlığa kavuşmanın gereği değil mi?
Her ne kadar yılda iki kere de yaşansa “ekinoks” eşitliği, maalesef hep biri diğerinden ağır basacak geriye kalan zamanda.
Ölüme giden yolun sonunda hayata durmak ve yeniden yaşamak hayatı…
Hâsılı bu…
Güzel bir anlatım, güzel bir şiir.
Konu çok güzel işlenmiş.
Sevgi ve saygılarımla.
“GERÇEK DOSTLAR BİRLİĞİ”
Yeniden doğmaktı kastedilen
Yaşamaktan…
Güzel bir şiir.Saygılarımla
anlamldoluydu kutlarım yazan yüreği sağlıkla kal
zeybek hocam yüreğiniz kaleminizle birleşince malüm okunası bir çalışma okucuya okurken yaşamak kalıyor şiirde sizi ve şiiri kutlarım. yüreğiniz var olsun.selamlar++
Şiirde ilk dikkatimi çeken özellik, ses ahengi oldu. Farklı ve ilginç bulduğum bir başlıkla yazılmış ve yine farklı bir anlatımla, iyi bir serbest çalışma okudum.
Tebrik ediyorum Mustafa hocam.
Sevgili Kardeşim:♥Zeybek Hoca Mustafa Bay♥
Kurgu tekniği, duygu ve düşüncenin ifadesindeki keskinlik, akıcı metni ve vurgulu finali ile muhteşem bir şiir olmuş. Tebrik eder başarınızın devamını dilerim. Beğenerek ve saygı duyarak okuduğum, mutlulukla yorumlamaya çalıştığım seçkin bir eserdi.
Şiirin hakkı olan tam puan+antolojiyi Bodrum'dan gönderiyorum.
Yüzünüzde mutluluk tebessümü, Ailenizde huzur, sağlık ve esenlik, başınızda ilham perileri eksik olmasın efendim.
Sevgi ve saygılarımı iletiyorum
Dr. İrfan Yılmaz. BODRUM.
Velhasıl
Yeniden doğmaktı kastedilen
Yaşamaktan…
müthiş bir finaldi. tebriklerimle
Bu şiir ile ilgili 98 tane yorum bulunmakta