Ekimin Yedisinde Yırtacağım Güneşi

Yüreğimin fırtınalarını durduramazken
Güz mevsiminde dökülen bütün yapraklar
Çiğnendi ayak altında hüzünlerimin
Gözlerimden ıslaklığın nasılda çiseledi
Sabah saat onu çalarken sancılarıma
O günde ağlıyordu sensizliğe gökyüzü
Hıçkırıklar düğüm düğüm boğazımda
Otuz sekiz sene her takvim yaprağının
Ayrılığını koparttım

Bugünde ekimin yedisi gece yine sağanak hasretine
Şafak sökecek sanırken rüyalarımdan sıçradım
Özlem fırtınası kopacak birazdan yavrum
İlk gülüşlerini çiziyorum umutlarımın duvarına
Kanayan yaralarımın üstünü kapatsam
Yine acıyor sol yanım
Ekimin yedisinde yırtıyorum güneşi
Tan yeri ağrırken
İçim tutuşuyor alev alev yükseliyorum yokluğuna

Zorla kucağımdan alırlarken yankılanıyor
Sisli bulutların karanlıklarında çığlıklarım
Yavrum diyerek ölüme yaklaşıyorum
Bir daha baharın meltemi esmeyecek
O zaman şiirler bestelenerek çalınacak
Sonbaharda son yaprak da düşecek
Senfoni eşliğinde toprağa gömecekler
İşte o zaman yavrum
Ekimin yedisi gelince
Hiç ağlamayacak sensizlik
Hiç ağlamayacak hiçlik yokluk