Ehil Ömrüme Şiiri - Seyfi Karaca

Evini barkini yastik yorgan bindirip göcüyorsa bile dünya
Carkit bir kamyonun en son gördügü yerde leyleklerin getirdigi bahardan
Sirasidüzinenin efkari devri nam sürüp…
Aksam olmaya yakin vaktinde soguk yüzlü bir duvar gibi susa titresen
Rengi söndükce aldan karaya ufuk ve sis neyde nicede
Hatirladigi kadar ancak yol yola
Direk direge dal dala
Zor güc toprak tutabilen cimenler agaclar
Kaybolmusluk hissiyle dönüp kivransa bile hüzün yakarak
Kiyida kösede kalmis dünya güzelligidir yüregime yar olan
Asksa ayni dilde halde sagim solum bagrim bahtima
Kilitsiz kelepcesiz divaneden müjde sayip
Ehil ömrüme lades ettigimin

Mart / 18