Egoist Necati Şiiri - Adnan Yeşiltaş

Necati ile eskiden yakın arkadaştık.
Necati realite derdi,
Parayı çok severdi.
Şiirler yazıyorum diye
Benimle hep dalga geçerdi.

Ben ta…
O zamanlar
Saz çalmaya çalışıyordum.

Sesim güzel değil diye
Şiir yazmaya uğraşıyordum.

Necati realite ile evlendi,
Ben platonik takılıyordum
Necati iyi biliyordu siyaseti
Meclise girdi,
Epey ilerledi.
Namı diğer…
Boz tilki derlerdi.

Siyasette yine realiteyi seçti,
Bizim sıradan kalktı,
Hiç arkasına bakmadan,
Karşı tarafa kapağı attı.

Arada karşılaşırız,
Çay kahve paralarını
Hep bana ödetir,
Ben ödedikçe…
Necati geviş getirir.

Doyuma ulaşmayı;
Daha çok yemek,
Daha çok para biriktirmek,
Daha çok mal mülk edinmek
Sanıyordu Necati.

Ne şiir severdi,
Ne türkü dinlerdi.
Önce eşi terketti,
Sonra çocukları.

Geçen yolda gördüm,
Ayaküstü kolumu bırakmadı
Bütün servetini saydı
Yiğitliğini anlatırken,
Hırsızlıklarını bir bir sıraladı.

Bir de beni tembih etti!
Bırak şu şiirleri diyerek,
Aklınca yine alay etti.

Yapayalnız kalmış,
Gözleri kir pas içinde,
Konuşmak istiyordu,
Oturalım bir gün diyordu.

Ne zaman istersen,
Haber ver dedim.
Sen ara beni dedi,
Niyeti hesabı bana ödetmekti.

Olur olur…
Neden olmasın?
Acıktıysan gidelim dedim,
Çiğnemeden yutuşunu izledim.

Bedava masayı yaladı yuttu,
Yerken beni unuttu.

Şişmiş,yağlanmış,
Yedikçe terliyordu.
Eliyle enesini siliyordu.

İyice şişti,
Arkasına yaslandı.

Malını mülkünü,
Saydı da saydı.

Anlamıştım kimse kalmamış yanında,
Realite ile yalnız kalmıştı (!)
Egoistliği azalmamış,artmıştı
Tahammül etmek imkansızlaştı.

Bakışları manasız,
Gülüşleri arsız,
Bir saatte tüketti beni.

O gün gördüğüme pişman etti.
Egoist Necati.