Eğilip öpsem Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

Eğilip öpsem

Şeveren deresinin sesidir yüreğim
akıp giden suyun sesi,
uykusuz dağların, türkülü yağmurların
sanki sesini yaşama ilk defa sunan yüreğim...
kendi sesini ilk tanıyan...
renginde güneşin binlerce tadı,
dilinin ucunda kenidinin ilk nefesi...
mevsimlerden derinen
ve yüreğim eğilip öpmek istiyor seni
telaşlı sesinin her bir yerinin
tanımak için, ateşi bulmak için sende,dokunmayı
eğilip öpmek istiyor seni...
uyumayan geceyi öğrenmek için sende
sonra bir başına yalnız kalmayı yanı başında,
kullanılmamış sokakları keşfetmek
her mevsim yaprak kalabilmek yeşilce dalında
ve eğilip öptüğü yerden doğru sevmek seni
karanlığına bırakmak,ıslaklığınla akmak
uçsuz bucaksız serserilimce...
yüreğimin öptüğü yerden sevmek seni,evet
beyaza kesmiş gözlerinin hazzından,
kaybolan bakışının yerinden...
kumru yuvalarıyla ayrılmış belcesinden göğsünün
kalabalık semtlerinden vücudu şehrinin,
daha yola açılmamış kırsalından,
deniz görmemiş sokaklarından,
tutulmamış köşe başlarından,
reyhan kokan dağlarından,
kar tutmayan
güne bakan yamaçlarından,
senin bilmediğin senden artan yerlerinden...
en çirkin yerinden başlayan güzelliğinden
eğilip öpmek seni
ve oradan başlamak kendimde sana,
oradan doğru sevmek seni...
al al alınganlaştığın,allandığın
sularında tatlandığın yerinden
eğilip yeniden göze aldığın her bir yerinden öpmek...
öfkenin soluk soluğa diriliğinden,
en kadın mor yerinden, bilirsin mor her anlamıyla
ve her haliyle hala kadındır bende...
ömrümüzün bağrına saplanan yaralı bir bıçağa,
kan vermek için eğilip öpmek seni
bir daha, bir daha öpmek seni
bağrımızı yaran bıçak aşkına
evet, eğilip öpmek seni
sen boyunca...