Eğik,Dünyâ'nın Ekseni... Şiiri - Ulvi Ziya

İnsan yaşarken yalpalar; dünyâ,yörüngesinde...
Irgalanıp /sallanıp,döner gider,dengesinde...
Gidişata uymayanlar; kaybolur,ziyân eder
Bu yüzden,yeri olmaz,boşluğun bir yöresinde...

Başlar eğik görünse de olgun başaklar gibi
Dosdoğru olmak gerekir,mânevî değerlerde...
Hep dik durmak; elif gibi,servi gibi,bir gibi...
Görüp,göstermek her şeyi,lâyık olduğu yerde...

Doğru olmak mı iyidir; eğik,eğri olmak mı? ...
Belâ; binbir eğri arasında,doğru kalmak mı? ...
Pek çok eğri bir doğruyu sarmış,nefes aldırmaz;
Yoksa,dünyâ; yaşamayı makaraya sarmak mı? ...

Ey hayat; dünyâ gibi,eğik senin de eksenin...
İlk çağdan,en son çağa,meydanlar hep yolkesenin...
İyiye ve doğruya kulak asmaz,yol vermezsin;
Îtiraf ediyorum:yenildim karşında senin...