Ruhumdaki hüsranlardı bedenimi yaşam boyu sarsan…
Kaç yılın, kaç sevgi dönüşümünün bedeli ruhumdaki boşanmışlıklarla ortaya çıkıyordu ve ben kaç kez boşalmış ruhlarla sere serpe darmadağın düşüyordum diz üstü yere…
Ve ben bu düşüşlerdeki sersemleşmiş baş ağrılarımın bedelini kime ödetebilecektim?
Zavallılaşmış bir sevginin yaşamımdaki boşluklarımda dolaşmamın bedeli sen sevgili, sensin demekle ruhum süküna mı düşüyordu?
Her şeyin içindeki çaresizliğimin ardına düşen kurtuluşa adım atmalarım tüm imkânsızlıklara rağmen mimkün müydü ve bunların içine saklanıp, patlayarak ortaya çıkan öfkelerimi zapt etmek elimde miydi ki tüm öfke dağınıklıklarım hayatımı darma dağın etmiyor muydu ve ben bu öfke vurgunları ile baş etmeye çalıştıkça, çoğu kez karanlıklara gömül müyor muydum?
Bu karanlıklardaki karartılar değil miydi hayatımın tüm çıkmazlarına dalışıma sebep olan?
Tamamını Oku
