Egemen Berköz Şiirleri - Şair Egemen Berköz

-I-

Odaya sığdık.
Uğultu başladı.
Geceyarısı tireni
Muş tütünü

Basit bir kareli defter de yeterdi
Samatya istasyonunu anlatmak için
akşamı beklerken
beklerken parçalanmış umutları
biraz önce yağmur yağmış o istasyon
hüzün dağıtırken

Ne kadar gençsin.
Dünya güzelisin.
Topraksın. Çiğli, yumuşak, ot kokusu.
Ağaçlar arasından bir yokuşsun, soluk kesen.
Denize inersin, coşkusun.
Bir telefonsun, kısık.

Yalnızlığı kurşunluyor geçmiş gün
kendime bakıyorum. Duvara
tebeşirle çiziyorum testiyi
mavi testi, gözleri
trahomlu esmer bir çocuk
gibi geliyor

Neden elimdeki gazeteyi attım birden
Neden kapattım radyoyu
Neden bırakıp kalktım sofradan
Neden yarıda söndü sigaram
Neden kalkınca bulamayacağım
masadan terliğimin tekini

İçim. Yeşil sarı ovada
ilkyaz selleri, gecenin
hüznü olur ve sığmaz, sığmaz
odama. İçim. Binlerce
hasır şapka, güneş
yakar ve divan sazı kırmızı şarap.

Kirlibeyaz yüzünde rüzgarın
Öfkemi dinlendiriyorum.
Giysilerim. Takvimin sonu.
Demirci topal ve sarışın
anlıyorum. Anlıyorum.
temellerine su sızan evleri

Seni kırmızı gibi, şiirlerimle bir
susturmak istiyorum seni, bir yosun
gibi yoksul Baraba suyunda
çocukluğumun ezik türküsü ey
çocukluğumun ey bulunmayası gömü
seni nasıl nasıl yaşıyorum.

Ölümüm boz yüzü, çağırma beni.
Toprağın katı yüzü, bırak beni.
Ezgilerin çekici yüzü, denemeyin beni.
Dünya beni salıversin.
Salıversin beni kendime
Salıversin beni yirmilerime, onbeşlerime doğru.

Bir akrep girdi düşüme
dolanır dururmuş
zaman evreninde.

Bir akrep girdi düşüme
kıvırmış kuyruğunu