Ege Gibi Şiiri - Saadet Durmaz

bendeki kutsallığın ve sen
sessizce ilerliyorduk trende sabaha karşı
kordonda çekildiğim ilk gençlik fotoğraflarım kadar güzel
ve boylu boyunca ege gibiydin iliklerimde
güzel olan her şey sana eşti sadece hatta izmir bile
deniz kokan sabahlara uyandığımda anlamıştım
seni ne kadar özlediğimi
bir çentik daha attım belleğimin sensiz geçen günlerine
avundum
rüzgar sana uğrayıp senden bir koku getirmiştir diye bekledim saatlerce
çaresizliğimin acemi şairliğimin seninle soluk kazandığı satırlarımda bekledim seni
geldin
geldiğinde sanki kanayan bir yaraydı dudaklarında gülüşlerin
nasıl anlatsam sana yalnız olmadığını dinmeyecek yüreğindeki sızı
kadınca hislerle bakıyordum uzaklara
engin okyanuslar gibi düşünüp seni ölüm dışı anlamlar yakıştırıyordum suretine sonra dedim ki kendime
boşver düşünmeyi gel gidelim seninle
su yüzüne çıksın incitilmiş düşlerimiz
utanmadan yaralarımızdan güçsüzlüğümüzden
gel gidelim seninle
hayat çekinmeden omzunda ağlayabileceğin
bir tek insanın bile varsa hayat değil midir zaten?