Kar taneleride yalnız yağarlar gök yüzünden...
Umarsız,birbirlerini görmemezlikten gelerekten.
Unuturmuş gibi birbirlerini...
Fakat sonunda kavuşurlar yeryüzünde birbirlerine...
Sen de beni unuttun, seviyormuş gibi yağdın üşüyen kalbime
Kalıcı değil hiç bir aşk
Korkunun uyandırdığı vazgeçmekten
Bedeninin taş kesilmesinden
Kızgın ateşinde kendine kılıç çekmekten
Tek başına savaşmaktan ibaret
Vefasızlık unutulmaktan ibaret.
Ellerim gözlerinin önünden kayıp gittiğinde
Gözlerim anlamını yitirdi benim
Nasıl nefes alabilir bu can sanıyorsun
Yokluğundan saklanırım kayıp gitmez ruhum yinede,
Hüznünde bulurum seni...
Bedenimin yok olmayışı senin varlığına
Anladım ki içinde yaşattığım diye kandırdığın o hilebaz sevmeler de kendini kandırabiliyormuş sen gibi...
Ne tuhaf... hayatım da tamamen kalbimi doldurduğun gözyaşım yok... hayatım dediğin o illet şey yok mu... biraz da nefesinden umutsuz buruk yaşayabiliyormuşum...
O siyah tekerleklerin yok mu, o siyah camların...kalbini, yolunu göremediğin kördüğümlerin yok mu seni senden ve sevildiklerinden kaybettiren...kirli beyaz perdelerin yok mu örtülü... sadece benim gördüğüm içindeki pırıl pırıl seni...
Dün gece geçtiğim o ışıkların yok mu ziline bütün sevgimle, kalbimle basamadığım...ŞİMDİ ARTIK HİÇ BİRİNDE OLMAYACAĞIM! ... Anlayacağın değişen hiç bir şey olmayacak...
En değerli değerine değersizlik katılan o kalbim olmayacak...
Korkma sevdam seni kimse bilmeyecek.
Ne ben söyleyeceğim ne de bende olan sen...
Senin sırrın, senin kokun, senin ellerin tenin
Senin hücrelerin senin sözlerin...
Herşeyin zerrelerimde tütecek ve bunu kimse farketmeyecek,
Kimse seni zerrelerime sormadığı müddetçe.
Seven adam sevdiğini uzaklara zincirlemez...
Seven adam sahip çıkar sevdiğine...
Parmaklıklar kirli perdelerdir.
Seven adam celladıdır perdelerin...
Seven adam korkmaz sevdiğini söylemekten...
Seven adam bırakmaz sevdiğinin elini...
Ne zaman bir mutluluk düşünsem
Hep sen gelirsin aklıma...
Ne zaman bir sen düşünsem
Dünyadaki bütün mutluluklar
Beni ve seni kıskanır
Ve hiç bir mutluluk seninle olanı
Yalnızlık;
İyilik mi? Kötülük mü? diye arada kalınan iki kelimedir aslında.
Ya iyilik demelisindir ya da kötülük. Ben ikisini de karıştırıyorum bu sefer, belki de alaca bir hayaldi benimkisi... İçinde beyazı da siyahı da taşıdığım biz diyebilmenin bütün rengiyle...
Aşkı, sevdayı, hüznü, mutluluğu,acıyı,vuslatı,devayı,belayı... Seninle koskoca bir yalnızlığı bütünleştirebildiğim herşey gibi hiç tereddüt bile etmeden ve kin duymadan gururuma....Sana kötülüksün desem fayda etmez iyiliğe,iyiliksin desem bu kalbimde yaşadığım cehennem niye?
Kaldırımların da bir dili var
Ayak seslerimiz geceleri konuşur
Çok az kimse tanır onları
Çok az kimse sohbet eder
Yorgun düşerler yalnızlıklarını anlatmaktan....
Sessiz ve usulca gurur döşenir çığlıklara
Şuan nefesini hissetmek isterken nefesim beni zehirliyor gibi, işte sen bu kadar imkansızsın bana. Ve ben bu kadar uzağında zincirliyim senin...
Gelmek isterken, koşmak isterken her defasında kanayan dizlerimi akıtıyorum kana kana dizelerime...
İntihar ettiriyor bir boşluktan düşercesine bu prangalı kalbim sana zincirli olsa bile...
Ölümü hissediyorum. Olmuyor,ölmüyor sana dair olanlar yinede ne dönebiliyorum ne de ölebiliyorum...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!