Efsane -6. (Haramiler) Şiiri - Mikdat Bal

O gün sabah çok ergen, uzun yola koyuldum
Maksadım gün doğmadan mezilime varmaktı
Bir asa bir de heybem, hal böyleyken soyuldum
Yakayı ele vermem, hayduda yol sormaktı

Elimi ayağımı bağlayıp da dövdüler
Nerede altınların diye beni sövdüler
Bir şey bulamayınca yanlarından kovdular
Ama benim niyetim yanlarında durmaktı

Dediler ne istersin, dedim sizde kalayım
Size yardımım olur, hizmetçiniz olayım
Yorulduğunuz yerde yükünüzü alayım
Bir tek düşüncem vardı başlarını vurmaktı

“Bir eşek eksik imiş” deyip de gülüştüler
Reis ıslık çalmıştı, toplanıp buluştular
O gün çaldıklarını oturup bölüştüler
Şimdi de yüklerini bir eşeğe sarmaktı

Aniden reis beni yanına çağırmıştı
Bana bir tokat atmış çok feci ağırmıştı
“Burada mısın halâ”, çekişip bağırmıştı
Onun niyeti beni kaçmak için kurmaktı

Kaçacak mecal yoktu, her yer eşkıya dolu
Kimi yanıbaşımda, kimi kesmişti yolu
Yine de gözlerimle, aradım sağı solu
Birden attım kendimi, tek kurtuluş ırmaktı

Canımın korkusuyla, soğuk sulara daldım
Yolculuk kısa sürdü, sanki bir ömür kaldım
Kafamı çıkararak, uzun bir nefes aldım
Nefes aldıktan sonra tekrar suya girmekti

Baktım ki haramiler kaçışıp duruyorlar
Bir yandan dönüp dönüp kurtları vuruyorlar
Kurtlar sürüyle gelmiş havlayıp ürüyorlar
Hayretim haydutların kaçtığını görmekti

Bırakıp gitmişlerdi yüklerin yarısını
Altınlarla doldurdum bir kurdun derisini
Aldım alacağımı, gizlettim gerisini
Tek düşüncem her şeyi sahibine vermekti

Oturup da orada biraz kafa yordum ben
Çamurların içinde izlerini gördüm ben
Hiç acele etmeden o izleri sürdüm ben
Ahdim onları bulup başlarını kırmaktı

Gecenin yarısında inlerine ulaştım
Çıkışı var mı diye etrafında dolaştım
Giriş çıkış tek kapı, bu hallerine şaştım
Tek kalan şey onların defterini dürmekti

Hassas bir durumdaydım acele etmeliydim
Hepsini aynı anda yok edip gitmeliydim
Cesaretin yanına zekamı katmalıydım
Sadece yapacağım biraz kafa yormaktı

Düşündüm ki onlara, bir kaç kapan kurarak
Nöbetçiyi öldürüp silahını alarak
Çalı çırpı toplayıp kapısını kırarak
Bir büyük ateş yakıp neticeye ermekti

Yangın çok büyük olup her tarafı sarınca
Zehir saçan dumanlar inlerine girince
Ölümden kurtulanlar dışarıya varınca
Taş kesildi vucudum tek oynayan parmaktı

Mikdatî der korkunçtu ama dayanıverdim
Attığımı vurarak kana boyanıverdim
Acı bir çığlık duydum birden uyanıverdim
Yolculukla hikayem, esneyip gerinmekti