Eflatunu yakalayamadan Şiiri - Cevat Çeş ...

Hiç eflatun kaçırdığın oldu mu
Avuçlarının içinden.
Rengi pembeye dönmeden.
Ben kaçırdım bir kere,
Ağlıyordum.
Haliç kıyılarından boğaza doğru,
Martıların serserice dalaştığı bir yerlerde.

Ben kaçırdım bir kere, çocuktum.
Şarap iskelesinde sarhoşluklara,
Tophane rıhtımında aylaklıklara
Abone sırasına girmeden önce.
Yerde kalan karda üşürken yoksul parmaklar,
Yoksul parmaklarımın ucundan kaçırdım
Eflatun’u ben bir kere.

Yarın bahar gelecekmiş boğaz yamaçlarına
Bilmiyordum.
Sahillerin korulara dönük camekanlarında
Erguvanlar açacakmış,
Bilmiyordum.
Ben eflatun’u kaçırdım bir kere.
Piknik salıncaklarında uçuşan etekliklere
Takılmıştı gözlerim, benimle gelmiyordu
Gittiğim yere.
Mucize çocuklar doğuracak
Birer anne gibiydi gökteki yıldızlar.
Oysa o yıldızların ışıkları
Simsiyah bir imbikten süzülüp
Geceme dökülünceye kadar,
Daha kaç eflatun kaçıracaktım ellerimden.
Giden ilk kış mevsimimin ardından
Güle güle bile diyemeden.