Eflâtun Menekşe Şiiri - Tuncay Özer 2

günbatımının kızılığıyla uyanır gece
uzakta kalır loş ışıklı kent
yanımda çırılçıplaksın atlas yatakta
sonsuzlaşır gözbebeklerinde alacakaranlık
rüzgârı kuşanır kızıl saçlarını okşuyorum
dudaklarını öpüyorum, kanıyor
ak göğüslerinde gezinir parmaklarım
ağzımda bir deniz gerilir
bu, soluk aya inat dalgaların başkaldırısı
tutuşur içimiz ölümsüz bir sevda ateşine
sırtımda tırnak izlerin derin ve kızıl
teninde incileşir ilkyaz, biraz tuzlu biraz ekşi
sırılsıklam olursun, sırılsıklam olurum

rıhtıma varıyorum
alarga denizde gizemli bir ada
ve kuytuda yiter sessizlik
denizi avuçluyorum - apansız süzülüyorum
ardından kurşuni bir çığlık
köpüklenir koyakların - ersuyu akar koylarına
doruktan kar suları süzülür yamaçlar boyu
nehir olur taşar, deniz kabarır, dalgalar çılgın

güneşin alacasıyla uyanır şafak - safran renginde
bahçende bir narçiçeği açar petek petek
sûretimiz eflâtun bir menekşe bozkırda