Efkarli cocuk Şiiri - Hüseyin Kırkgeçit

Efkarli cocuk

o tanidigim adammiydi önce kendime sordum
sonra bir daha bir daha ve defalarca baktim
evet evet o mutlaka o diyerek kendime cesaret veriyor
sonra dilim ucuna kadar gelipde adini söyleyemiyordum

dayanadim yanina gittim ve dedim sen efkarli cocuksun degilmi
önce bana bakti sonra kücük bir tebessüm ve arkasindan
baba yadigari tabakasini cikardi ve kendine dertli elleri ile
o kadar nazikce bir cigara sardi ardindan öyle bir icine cektiki

korktum.....ve bir o kadarda endiselendim...ne oldu diye ürpertim

anlam veremedigim yuzundeki cizgiler birden gerildi ve sonra
sessiz ama azraile ruhunu teslim eden bedene benzer gibi tebessüm etti

ve söze söyle basladi....

hersey unutulabilir
yada herseyi unuttugunu zannedersin
öylede olsa unuturmusun unutulurmusun
bilemezsin cunku unutandan farkin kalmaz

bugun bir soz duydum
ölüm kadar gercek
sevgi kadar sicak
bir o kadarda mahserlik

bu lafda olsa kör hancer gibi
kalbimi yaraladi..........

bu söze icip icipde sizmak isterdim
ucurumlarin kenarinda dolasip
o kirmizi cizgiyi asmak isterdim

ne o kirmizi cizgiyi asabildim
nede unutabildim
tabirlendirebildigim ne varsa
hepsini icime atip
hayallerimden vazgecip
yine ve hala seni seviyorum dedim

sonralarini sormayin bana
bu kader beni adimdan vazgecirdi
arkasindan sebebsizce dostlarim kulagina fisildadi
söyleyin ona ve onu EFKARLI COCUK DIYE cagirin

..........

o günden sonra bir daha görmedim onu
söylentilere göre öksüzlerin rüyasinda dolasirmis
....
ben efkarli cocuk dostlarim öyle cagirir beni....

ya siz.....