Efkâr Kolyesi Şiiri - Ahmet Çapa

Bir sigara dumanına,
gövdeni elbisenden astım,
her nefes çekişimde
küller gibi dağılırdı saçların.
Haram dedi gönül dokunmadı,
ama gel gör ki,
avuçlarım sanki kül tablası…
Anlayacağın senden bana,
kala kala dudaklarıma düşkün bir izmarit kaldı.

İçimde boş bir duvar yalnızlığı büyümekte
acılar bülûğ devrine çoktan girmiş anlayacağın,
oysa şu prematüre saadet,
hâlâ gönlümün kuvözünde can çekişmede…

Durup durup aklıma düşen bir hayal,
yırtıcı bir kuş pençesi gibi
yüzüme olanca gücüyle asılmakta.
Vadesinde söylenmemiş bir söz,
dilimin ucunda kanamalı bir isyandır.
Nafiledir artık titremesi dudaklarımın
derisi dökülmüş bir yüze,
fotoğraflardan ödünç bir gülüş yapıştırılmalıdır…

Kaldırımların ellerinde ayaklarının,
ve benimse caddelerde dizlerimin izi.
Bir de gölgene tutunan boş sokaklar
Bozulmuş bir puzzle gibi.,
şu gönlümün haritası
bir türlü yerli yerine koyamadığım.
ve ellerinle astığın şu kahır yaftası
boğazımda inceden inceye kanayan bir yara,
bu sıkı ilmek,
şu ayağımın altında titreyen sandalye,
ve bir kuru dalın ucunda
birazdan asılı kalacak olan ömrüm gibi,
şimdi sevdamın yaralı boynundadır,
gırtlağımı susturan şu efkâr kolyesi…

Ne kadar da uzun zaman geçti üstünden,
oysa bir hayal bile değildin artık,
lâkin gelişin gibi gidişini de unutamadım.
Işıkların son kez kapanışını,
valizine her koyduğun elbisenle,
yüzümden bir yıllık gülüşü de alıp koymanı,
ve gerçeğini ardında bırakıp da
fotoğrafımı pantolonun cebine sıkıştırışını,
ve tam o esnada
fedakâr gözlerinden
bluzuna damlayan gözyaşını,
ve günahsız yatağında bıraktığın bir iz gibi,
21 yaşıma bıraktığın bu ağır acıyı
kutsal bir emanet gibi göğsümde taşırım,
tıpkı giderken unuttuğun tarağından aldığım
mahzun bir saç telini taşıdığım gibi…

(19.09.2004 İst.)