Efendinin Efesi Olmaz

Zaman çentikler açmış, ten kafesimde,
Çizgiler, inişli çıkışlı yollar bedenimde
Hiç endişe verir ölüm, sessizliğin sesi,
Şimdi ağır basıyor, Azrail’in nefesi.
Güneş yavaş yavaş kayboluyor ufukta,
Dönüyor çarklar, hayat bir nefeslik solukta.
Tek noktada cüceleşir mazide zaman.
Dürülür karanlıklar, zaman içinde zaman
Delikanlının eli kanlı, efendinin efesi olmaz.
Bu küçük yüreklere, koskoca aşklar sığmaz,
Bu acılar, “geçmiş olsun” larla geçiştirilmez.
"Ölesiye sevmekle" geçer, öylesine geçmez.
Sevmek yürek, yürek sevmek sevilmek ister
Sevgide cimri olma, aşkta bütün sevgini ver
Haram ettiğin hayattan, helallik istiyorsun
“Hoşça kal” ın “merhaba” sı olmaz, biliyorsun
Sevmenin sebebi, silmenin mazereti olamaz.
“Olsun”la olmadı ki, “kalsın” larla da kalmaz.
Vakti olmayan vakit harcar mı, beşeri aşkta?
Dermanı aynı derman, dertler başka başka.
Beni bana bırak, kendimle kalmak istiyorum.
Bıktım ikiyüzlülerden, yüzsüzleri sevmiyorum.
Dargınlık özürle değil, özleyince geçermiş.
"Özlemek, uğruna can vermektir" der derviş.
Doğru olmak, güçten daha çok cesaret ister.
Kuvvet yürektedir aldatır yumruk, pazıda fer.
Cahilin cesareti anlıktır, gücünü öfkeden alır.
Ya ocağı söner, ya ocaklar söndürür külü kalır.
2010