Efendi Şiiri - Adem Ulutaş

Kendine kuyuyu kendin eşersen
Vallahi de demem yazık efendi.
Eştiğin kuyuya gidip düşersen
Batar bir yanına kazık efendi.

Benden uzak dersin derde cefaya,
Düşersin dünyada zevke sefaya,
Yolculuk var takmaz mısın kafaya,
Koymazsın torbana azık efendi.

Benlik giysisini üstünden soyun,
Yürü de görülsün endamın boyun.
Yaşadığın hayat belleme oyun,
Zoru görüp etme mızık efendi.

Yer içer gezersin her an her yerde,
Hayır işi bilmen gözün hep şerde
Bugün değilse de yarın mahşerde
Seni dava eder rızık efendi

O ulu divanda kayırmak yoktur
Mazluma bağırıp çağırmak yoktur
Soya sopa göre ayırmak yoktur
Fark etmez ki Kayı Kızık efendi

Adem olan yanar kendi haline,
Cümle canlı varır mahşer iline,
Düşer isen zebaniler eline
Öttürürler vızzık vızzık efendi.