Efendi Şiiri - Yaşar Saim Aslan

Rüya gibi günde geldi, sırtında serveti ile
Taşı toprak altın bilerek, çekilen emek ile…
Bulurum diyordu iş, vakit, nakit ne gerekse;
Umudum yitmesin yeter amaç, bir lokma ekmekse…
Dündü, güne ekledi bugün, bugünü de yarına
Yarınlarsa geldi geçti, kalan yokluk yanına…
Bildi her geçen lahza büyüyor acı, acıtarak,
Yarasız sancılarla umutlarını da kaçırtarak…
Gördü hatalar içinde geçip giden mazisini,
Boşunaymış meğer göç ile bırakması arazisini.
Bir ses vardı çınlardı kulaklarında; “Efendi”
Anlayamadı efendiyi hangi unvan ile kim yendi?
Şimdi ekmek üretmek zor,daha zoru var; “yemek”
Şimdi kurtarma vakti, şimdi aslına dönüş gerek.
Savruluverdi kuru yaprak misali güçsüz ve bitkin
Aklı başına geldi ve nereden başlayacağını bildi.
Artık umut içinde güneşten berrak ışık parlar
Gönlünde yıldırım düşer, sanki şimşekler çakar.
Bilinçli emeklerle önce yaşatmalıdır vatanını
Yeniden doğuşa sevgiyle, umutla sürer sabanını…