Sensizliğin vurgunu sessizliğinden vuruyor beni
Gelecek dünden habersiz
Karanfiller yerleştirdin şu incecik yüreğime
Rüzgarların üşütür oldu akşamüstleri
Kederli hüzünlüklerin toplamının hepsi
Aramızda kilometreleri eritmeye yeter
Kalbim vazgeç bu sevdadan
Her yağmur yağdığında boğuluyorsun
Acılar saplıyor şu köşedeki kimliksiz insanlar
Birini görüyorum o da Sevdiğim
Her kulakdan çıkan sese ses veriyor
Benim sessizliğimi bozmuyor
Normalmidir bilmem
4 mevsimi yanında yaşamak isteyişlerim
Fazla oluyorum galiba
İlk defa oluyorum affeyle
Daha çok yolum var sanırım
Işığım sensin şu karanlık tünelde
Telaşım yok beklediğim tek şey ölümüm
İlikleyip beklerim önümü
Hiç unutmuyorum yaşanılan dünümü
Çoban değilim ki toplayım sürümü
Her köşe başı acı dolu bi kadınla doluydu
Gözleri mahremdi
Sen beni güzel hatırla diye fısıldardı kulaklarına
Sevdikleri adamların
Karanlık geceleri kibrit kadar aydınlatırlardı
Herşeyi seninle
Bir dağın tepesinde yaşamak
Savaşmakta güzel
Sevişmekte.
Bazen düşüyorum o dağdan
En tepesinden
Bir öğle vakti
Güneşin tepeden vurduğu
Yüzüne bakıp seni göreyim
Yere bakayım tek bi gölge olalım
Güneşin bizi her vakit gafil avladığı
Çadırlar kuralım el değmemiş ormanlarda
Açlık
Susuzluk
Hissetmek
Hakim olamadığın gözyaşları
Bağırmak isteği zamansızca
Ağacımın dallarından uçuşunu izliyorum
Bu şehire neden geldim bilmiyorum
Yürümekse yürümekti
Arşınladım boylu boyuna bir geceyi
Yeryüzünden yıldızlara
Sana geldim sandım başta
Sevmekse sevmekti
Umut en büyük işkencedir diyorsun
Yaşamak bir umut değil miydi oysa?
Yaşam bize tanıt kendini sil baştan
Umut etmemeyi umut etmek istiyorsun
Ama unutuyorsun ki fakir umutla yaşıyor
Sabaha çıkmak bir umut oluyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!