Edison Şiiri - Hatice Ak

akşam üstlerinin fukaralığı öyle bir siniyor ki üzerime
her gün bin kez kılıçtan geçirsem de Edison'u ampul’ü buldu diye
aydınlattığı için bin kez de dua ediyorum cenklerimin aksine

gece üryandır her zaman, karanlık ise hain, haşarı
ikindiden konar aslında omuzlarıma hüzün kuşları
ne ay ışığı kar eder artık can sıkıntılarımı dağıtmaya
ne türbe gibi ışıldayan sokak lambaları

bu gün hiç sorma buraları, bir ayaz ki bildiğin gibi değil
buz gibi esen rüzgar dağdan mı, çölden mi ayırmak güç
önüne kattığı her şeyi sürüklerken masum-mazlum ayırmadı hiç

belki de beni üşütüyordu tek, ne bileyim
oldum olası korkmuşumdur sert rüzgarlardan
çıtkırıldım servi dallarında coşkunlaşır salınışlar
korkuturdu kanat sesleri havalanınca baykuşlar

sen bilmezsin bizim oraların poyrazını
jilet gibi keser insanın yüz hatlarını
bir de kar yağmışsa, inadına hoyratlaşır
inadına yer-gök buz tutar
kurt gibi ulumaya başlar ağaçlar

çocukluğumdan hatırlarım
böyle poyrazlı bir günde yanmıştı
yokuşun başındaki ahşap pardılı hapishane
ortaokul birinci sınıfına gidiyordum o sene
nasıl da aydınlanmıştı bütün bir ilçe

Hatice Ak/11.05.2015