Edip Çakı Şiirleri - Şair Edip Çakı

Aşk esmer bir çocuk gibidir
Hala yüreğini ıslatan
Oyuncağı annesi, bir kız belki de
Bir kadavranın teninde açan

Aşk kanayan bir şehir gibidir

bu ada sana adandı
kıyıları esir ve kanlı
bu gökyüzü senin kadardı
yüzüme sürülen namus ve ardı
haritanda bir yer olmak vardı
bir umut bir ümit

Evvel zaman büyüsünde
Antikacı dükkânında
Unutuldu yüreğim
Kapı önlerini süpürüyordu
İçimdeki hüzün
Haraç mezat elden çıkarıldı

ne yazacağımı bilemiyorum
bu şiir için
neden böyle oldu
anlayamıyorum
halbuki başlığı karalarken
içimde çok derin bir heyecan

İki kalp arası
Kaç saat sürer
Kaç saatte dolar
Gönlümün havuzu
Özgürlük
Kaç yaş büyük benden

yaralısın
daha da kanayacak ölüm
tırnak içi eskiliktir
ojesi izinden silinmiş
kısrak bir kadın derisi
avuçlarımda

dört duvarı kilitle üstüme
dua karanlığını
dişleri sancıyan acının duvarını
boncuk mavisini dola boynuma
rüzgarı ve yağmuru esirge
kaçışım kendime olacak

ağzı
alışmamıştı henüz
ezberinde değildi
a harfinden türetilmişlik
aşk,arkadaş....
kekemeydi yüreği

Öğelerine ayrılmış bir cümlenin
Tahtı devrik,saltanatı kısa
Babadan oğula ve tüm kayıp ilanında adı geçen çocuklara
Bütün öykülerden düşmüşcesine çok uzakta
Yülemimde sen,yüklemimde yorgun insan sureti
Yüküm özgürlük yürürüm aşkın öznesine doğru

Yarın bir şehri terk etmiyorsun.en sevdiğinden de
ayrıldığını düşünme hiç.gitmek nedir aslında? ayrılık neyi
besler?
Bil ki sadece mekanlar değişiyor bir süreliğine.ve hiçbir zaman içte yaşatılan kimseler bir aynanın karşısında beliren bir düşünce gibi durmaz karşımızda.o içte kıvrandığı için sürekli bize acı mutlu huzurlu zamanlar yaşatır.sevilen varlık hiçbir zaman dışımızda büyümez.içimiz de şekillenir.o yüzden sen yarın aslında bir yolculuğa çıkmıyorsun.çıkıyorsan da bize yolculuğun…

Şimdi şunu düşün araba hareket ettiği zaman.içindeki ben senle beraber yola çıkıyor mu? mola verdiğin yerlerde oda seninle iniyor mu? yol kenarlarına bırakılan umut kırıntılarından oda kendi payına düşeni arıyor mu? ve durmadan sana sarılıyor mu düşün.aslında sen ne giden nede kalansın.yok yok sen sadece kalansın yüreğimde.gidenin kim olduğunu bilmiyorum.bende kalan bende büyüyen bende yaşayan bir şey hiçbir zaman yolculuğunu başka şeylere yapmaz.o yolculuk her zaman ikimizedir.ve bizi otogarlarda karşılayan yine biziz.yüreğimizin oturma odasında sürekli gezinen,duvardaki bir resme gülen,içimizde yaşayan o çocuk yarın sadece bir odadan diğer odaya geçiyor.ona da yolculuk denmez elbette.