Edebiyatçı ve Eleştiri Şiiri - Necdet Ar ...

Dr C.Bernard Bildiğimizi zannetmemiz,öğrenmemizin en büyük düşmanıdır. der.Alçakgönüllülüğün ifadesidir bu söz.İletilerimde kendimden söz ederken Bilgilerimi,deneyimlerimi yeterli görüyorum. biçiminde herhangi bir iddiayı öne sürmedim.Sadece edebiyatla olan ilgimi ortaya koydum.
Bazı arkadaşlarım kimliğimle ilgili tecessüslerini ağız birliği etmişcesine yazıyorlar.
Bu konuda Nietzschenin bir sözünü anımsıyorum.Bu bilge kişi Kendinden söz etmemek çok soylu bir ikiyüzlülüktür. dememiş miydi?
Grubun düzenlediği bir şiir yarışmasıyla ilgili yaptığım eleştiri sonrası kendilerini tanımadığım,adlarını zikretmediğim,olayla doğrudan ya da dolaylı olarak ilşkileri bulunmayan kişilerin Otuziki kısım tekmili birden saldırıları,küçük düşürücü karşı koyuşları,meydan okuyuş içerikli yazıları başladı ve sürüyor.
Çeşitli ulusların edebiyat tarihlerinde,Türk Edebiyatı Tarihinde,bazı dönemlerde bu tür çabalara rastlamak olasıdır.Franz Kavka yaşadığı dönemde karşısındaki edebiyat oligarşisine karşı savaşım verirken dik durmasını bilmiş ve bu yüzden Yalnızlık,bana hiçbir zaman eksilmeyen bir güç veriyor.demiştir.
Şairim,çok sayıda şiir yazdım; bunlar geniş kitleler tarafından ilgiyle okunuyor; herkesçe tanınıyorum ve haklı bir şöhrete kavuştum...türünden bir iddiada bulunmadım.Nizar Kabbani geliyor aklımaDuygularımız sözcüklerin ötesindedir; utanmalıyız şiirlerimizden! diye haykıran O değil miydi?
Sanatçı olmak,onun ağırlığını taşımak öyle kolay bir sorumluluk değildir.Sanatçı eleştiriye açık olmalıdır.Yerine göre Geothe gibi Dilsiz gibi oturup kaldım ve ısırdım yanan dudağımı.demeyi bilmelidir.Pir Sultan Abdalın bütün zamanlara hükmeden Eksikliğim vardır ben de bilirim/Eksikliğimle kabul eyle,gel beni.dizelerini sahiplenebilmelidir.
Kendimce sorunlu bulduğum bir etkinliği eleştirmeyi; bir meydan savaşı gibi algılayarak,yüksek perdeden atanlara ne demeli? Pablo Nerudanın Biz şairler nefretten nefret ederiz ve savaşa karşı savaşırız özdeyişini anımsatmalıyım sizlere.
Sözlerimi fazlaca uzatmayacağım.Evet; Bedri Rahmi Eyuboğlu kadar olmasa bile ben de Zifiri karanlıkta gelse şiirin hasını ayak sesinden tanırıım. diyebilirim.
Başkalarına kendimi kanıtlamak durumunda da değilim.Bir yazarımız,fıkralarından birinde ancak,kurumuş kış ağaçlarının dallarının ses çıkardığını,baharda ise sessiz sedasız çiçeğe durararak,sonra yaprak açarak ve sonra da olgun yemişleriyle bize gülümseyen ağaçları örneklememiş miydi? Bu güzelliğin ortaya çıkması sessiz ve derindendir,zamana bağlıdır; ümitle olasıdır.
Kötücül kişilerin saldırıları beni ilgilendirmiyor...
Güzelliğin var olduğu yerde böylelerinin olması da doğaldır.
Eleştiriden korkmayacaksınız...
Nietzsche:Beni öldürmeyen şey,beni güçlendirir! derken galiba işkenceyi uzatan en son kötülükten,ümitten bir beklenti içinde değildi.
Albert Einstein Gerçeği aramak,onu elde etmekten daha kıymetlidir.sözünü niçin söylemişti acaba?
Eleştirİnin asıl uğraşı,gerçeği aramayı öğretmek değil midir?