Zor bir uğraş. Kimine kara sevda olmuştur bütün zorluklarına rağmen, kiminin göz yaşıdır içten içe kanayan. Muhabbettir; sevgi akar ince çizgilerin satır aralarından. Her temada, bir başka dünyanın doyumsuz lezzeti dimağlarda kalakalır sonsuza dek. Ve eskidikçe değer kokan.
Yaşanmış birer dünyadır edebiyat adına kaleme alınmış her konu. Tasvirlerin simsıcak büyüleyen kucaklayışı yok mu? Adeta meme saati geciken bebe iştihasıyla sindirilmektedir okurun dimağında. İncelikler bir tarafa, belki de bir çok kişinin bakıp da göremediği güzelliklerin kalem diliyle anlatılmasının farkıdır bütün bu gizemler. Adeta suyun akışı, göründüğünden daha hoş, rüzgarın sesi daha canlıdır mısra ve cümlelerin ruhunda. Şairin anlattığı çiçeklerin kokusunu duyar gibi olursunuz bu tasvirler esnasında. Ve yahut da ağlayan çocukla ağladığımız, sevinen insanlarla haykırdığımız zamanlar olur. İşte öylesine alır götürür bizi sanat, ilhamın rengarenk çiçekleriyle mücehhez saraylarına.
İhtişamı yaşarız, açlığı duyar, soğukta titrer ve güleriz katılırcasına. Hepsi bir kıta şiir veya çeyrek sayfaya sıkıştırılmış hikayede yaşadıklarımızdır. Ama incede nezaketi, gülmekte kahkahayı, ağlamakta hıçkırığı, soğukta ayazı, tüm hücrelerimizde duyarcasına yaşarız.
Bazen de düşündürür bizi cümleler, derinden derine. Mana, saklanmıştır düşüncenin ruhunda. Şekillendirmek, can vermek okura bırakılmıştır. Herkes kudretince can vererek şekillendirir cümleleri. Aynı cümlede birileri hayat derken, bir başkası memat üzerinde yorumlar yapar. Bir başkası yaşarken ölmekten, diğeri hal, bir diğeri ise rüya sonucuna varır. Hepsi de doğrudur; zira edebi sanat, bir kişinin değil, milyonların dünyasına değişik şekillerde doğan yegane güneş, kişinin gücü miktarınca gerdikçe açılan, ama kopmayan lastik gibidir.
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
