Ecel Geldi Cihâna... Şiiri - Hanifi Kara

ECEL GELDİ CiHÂNA...

Zamânı belli değil ecel öyle bir şey ki
Gol attı, takla attı; boynu kırıldı öldü.
Düşerek öldü sanma, öldü de öyle düştü
Perde arkası gâip Azrâil kapı çaldı.

Gençliğine güvenir kimisi ölmem sanır
İster otur zikir çek, ister eşek ol anır
Ne ölüm öldürülür ne de kabir kapanır
Kim ne gönderdi burdan; orada onu buldu.

Îman/amel ehliysen söyle ona daha ne
Yaşamaya devam et, böyle hayat şahâne
“Ecel geldi cihâna, baş ağrısı bahâne”
Dünyayı bâki sandı çokları boşa yeldi.

Mutlaka biri bozuk ya üst yapı ya da alt
Şer şeylere bulaşıp, kimler yedi nice halt
Ne oldu da yarıldı sağlam gözüken asfalt
Doğru yolda giderken, birdenbire can aldı.

Onu her an yakıyor dert dolu dışı/içi
Kul başına vermesin; böyle ölüm çok feci
Duyulmuş mu böylesi damda kurbanlık keçi?
Düştü çocuk üstüne duyan hayrette kaldı.

Bu dünya bâki olsa; tadı, tuzu kalır mı?
İnsan sürüngen olur; huzur, güven bulur mu?
Sen bana “dostum” dedin dost olan can alır mı?
“Dost, dosta kavuşmaz mı”; diyerek haber saldı…?

21/11/’14
Hanifi KARA