Ecel Şiiri - Kalender Yıldız

nereye gitsem aynı yalnızlık
çalsın sazlar ağlasın kızlar
kesilmiş çiçekleri arzulayan kadınlar
nasıl bir suç işlediklerinin farkında mılar

kimsenin patronu değilim şükür
severim ayazda kalmış geceyi
yandıkça soğuyan demiri
yalnız kurt kadar vahşi
solgun gül kadar yorgunum

bazen kurmaktır yıkmak
çekmek cesaret ister kimi zaman
bir gülü yaprağından
ayırmak bir babayı taşralı acısından
yeni bir baharı açarken çiçekler
fişte bir ölüyüm bilmiyor kimsecikler

gördüm herkesin şikâyet ettiği dünyayı
yorgun bir savaş atı gibi kaldı geride kalbi
gittikçe daralan kapısı daima açık
bir arka bahçedir ölüm işittik
ecel birdir değişmez
ölümdür erken değil