Ecdadından Kalma Şiiri - Salim Erben

Sen bu destanı okurken belki anlamsız gelecek
Belki uzun uzun düşüneceksin anlamak için
Çünkü biz çok geride kalmış bireyleriz
Eskiler şöyle söylerdi dağların gölgesi uzun
Rüzgârların dili keskin
Toprağın yüreği sıcak iken kurulmuş Akçakışla
Gün doğarken gök yırtılır gibi olurmuş
Her sabah yeni bir umut
Yamaçlardan yuvarlanıp köyün kalbine inermiş
Saymakla bitmez Özeliği
Ormanlar öteden beri ermişlerin yurdu
Her çam ağacı bir nöbetçi
Her yaprak bir dua imiş
Yaylaların başında sis gezermiş
Sisin içinde boz kurt dolaşır
Selam verirmiş yaylacılara
Demem o ki
Dereden akan su sadece su değilmiş
Geçmişin sözlerini taşırmış gürül gürül
Taşlara çarpa çarpa giderken
Köyünü unutma diye çağırırmış
Kim gurbet elde yansa
Bu sesle serinlermiş gönlü
Evet
Yıllar yılları kovalamış
Koyun meleşmiş çoban tütsü yakmış
Yaylanın sırtından kervanlar geçmiş
Geceleri yıldızlar dizilir
Sanki göğün kendisi köyü korurmuş
Hiçbir karanlık Akçakışla ya çökememiş
Ateş yanarken tandırda tüterken
Yufka ekmek kokusu sararmış etrafı
Sonra
Aradan zaman geçmiş aklı değişmiş
Çocuklar büyümüş yollar uzamış
Gurbetin gölgesi düşmüş kapı eşiğine
Ama köy…
Kökü derin bir ulu çınar gibi
Aynı dururmuş yerinde
Rüzgârın yönü değişse de
Onun sözünün yönü değişmezmiş
Ve derler ki
Kim bir gün yurdun dört yanından
Yorgun düşüp Akçakışla ya varırsa
Dağlar onu tanır
Orman ona kapı açar
Yaylalar yorgunluğunu alırmış sessizce
Çünkü bu köy
Dışarıda kalmış her yüreği
Yeniden sahiplenen bir ana gibiymiş
Ah Akçakışla…
Senin destanın yazılmadı kağıda
Süt kokan sabahlarına
Rüzgârının tuzuna
Çamların gövdesine kazındı yüzyıllardır
Senin hikâyen
Her dönen yolcunun gözünde
Yeniden başlayan uzun bir yolculuktur aslında
Ve bilinsin ki
Zaman aksın çağlar değişsin
Gurbet büyüsün dünya döndükçe dönsün
Dağların ardında duran bu köy
Bir gün bile unutulmaz
Çünkü Akçakışla
İnsanın doğduğu yerden çok
Döndüğü yerdeki huzuru anlatır destanında…