Ebû Sara Şiiri - Kemal Ersözlü

Bir Akşam Waqt'i, Eski bir Kütüphâne'nin Sessiz Koridorları'nda, Ebû Sara Derin bir İç çekti. Gözler'i Kitaplar'ın arasında kaybolmuş, Rûh'u ise Uzaklar'a gitmiş gibiydi. Kütüphâne'nin Loş Işıklar'ı altında, Ebû Sara'nın Yüzü'ndeki Hüzün ve Özlem okunuyordu. Ebû Sara'nın içindeki bu Hüzün, Yıllar'dır süregelen bir Özlem'le besleniyordu. Rabbim'den dilediği en Büyük Dua, ona bir Kız Ewlâd'ı bahşetmesi... On Yıllar'dır onu anmadığı hiç bir Gün'ü yok. Fir+aq'ım o, Wuslat'ım o... Sol yanım, qalbim... Ersözlü. Kütüphane'nin Sessizliği, Ebu Sara'nın İç Dünyâsı'ndaki Fırtınalı Deniz'i yansıtıyordu. O, bu Özlem'le yaşayan bir Adam'dı. Ebû Sara'nın Rûh'u, Yıllar'dır süren Hasret'le yoğrulmuş, bu Özlem onun her Ânı'nda Varlığı'nı hissettiriyordu. Ebû Sara'nın yanında duran Eski bir Koltuk, onun Yalnızlığı'nı paylaşıyormuş gibi duruyordu. Kütüphâne'nin Rafları'nda duran Kitaplar ise onun Rûhu'nu besleyen, ona Umut veren Dostları'ydı. Ebû Sara'nın İç Dünyası'ndaki bu Karmaşa, onun Rûhu'nu derin'den etkiliyordu. Ebû Sara'nın Gözler'i bir Kitab'ın Sayfaları'na Takılı kalmıştı. O An, sanki o Sayfalar'da kendi Hayatı'nın İzleri'ni arıyordu. Belki de bu Kitap, ona Uzun Zaman'dır aradığı Cewaplar'ı verecekti. Ebû Sara'nın Rûh'u, bu Eski Kütüphâne'nin Sessizliği'nde Huzur bulmuş gibiydi. Ebû Sara'nın Dualar'ı, o An Kütüphâne'nin Duvarları'nı titretecek kadar Güçlü'ydü. O, içindeki bu Özlem'le yaşamaya Dewâm ederken, Umudu'nu asla yitirmemişti. Belki de bir Gün, Rabbim'den dilediği en Büyük Dua gerçekleşecek ve o Uzun Zaman'dır Özlemi'ni duyduğu Kız Ewlâd'ına kavuşacaktı.