Ben şimdi sürgüne giden yolda kimsesiz.
Ardımdakiler uğruna, yolları ev bark edinmiş.
Dur durak bilmiyor anlattıklarım,
anadan üryan yalnızlığımla
ellerinde kaldım.
Aceleci yarınlardan medet uman
ikinci gün gibi şu an.
Serzenişte bulunacağım bir sen değil,
sıralamayacağım, yorulacağım,
çok şey var çok kişi.
Herkesin;
Bir yalnızlığı büyütüyoruz seninle.
Günbegün çoğalan sessizliğimizde
yitiriyoruz evvel konuşmaları.
Yalnızlık büyüyor Cansever'in dediğinin aksine.
Dalıp gidiyorum büyüttüğümüz yalnızlığın
Yıllar yılı oldu, senden dünyaya doğru giden
bir tramvaydayım.
Hangi dizene rastlasam, etinle kemiğinle,
yükünle yanımdasın.
Şiirle, sözle, umutla ve direnmekle geçiyor zaman.
Kurulan her masada bir mısra döküldü
Gözümüzün önünde yaşanılanlara kör etme Tanrım!
Dibimizde kalan merhametten yoksun bırakma.
Gün ışığı yeryüzüne sızarken, gün görmemişlerin
ruhunun kapısını aralı bırak.
Aralı bırak ki, demlensin içimiz,
ortaya çıksın güzellikten nasibini alamayanlar.
Dünle bugün arasında beklerken,
zamandan muaf edilmiş gibi duruyor insan.
Beklerken su dibini görmüyor saksının,
yolunu şaşırıyor karınca,
beklerken kendi tozunu atıyor kitabın sayfaları.
Yarınlar izinsiz girer rüyana,
aralar usulca aklı selimliğini.
Fısıldar: "Çek kenarı gölgeni, düşürme umudun üstüne."
Uyan!
Köklerini sula,
kurumaya yüz tutmuş düşüncelerin.
Payıma düşeni kim paylıyor muamma.
İnsan kendine çekiliyor usul usul,
soruyor?
Kendi etrafında kaç kere dönüyordu bir yara?
Uzaklardan yükselen bir ses:
Üç kuruşa savrulan yargılar
paha biçilemez kesikler açtı başucundan tırnağa.
“Anlat!” Dedi iç ses,
sustu yalnızca hüviyetim.
Aklın kaldırımlarında zaten hep tektim.
Issız,
Sarı yaprakların yeryüzüne sitemini izlerken
hiç çekinmedim ben.
Sonbaharı sevdim, belki de adı
üstündedir,
son-bahardır.
Son kavuşmamdır bu sevginin gövdesinde.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!