Ebedi Selametle Şiiri - Mehmet Akif Camkurt

simsiyah iklimlerin münzevi sakiniyim
alemden yana dertli dosttan yana fakirim

etrafa tebessümler saçsa da dudaklarım
içimde zehir kokan gül bahçesi saklarım

nasıl oldu bilmedim ama alışıyorum
anlıyor musun söyle bir kaos yaşıyorum

hakimlerin hakimi hükmetmiş helakete
terazim sola düşer yol verir felakete

sağdan verirsin diye beklerken umutları
sol yandan uzatırsın ateş bergüzarını

baktıkça yüreğime keder saçan güllere
mestane kılmış beni kokusu melallere

gözlerin kayıtsızca “imkansız bu” demiştir
kalbime seni koyan vermeyi istemiştir

bugünün ötesinde karanlık mı olurum
belki de mutluluğu zakkumlarda bulurum

sunacağım uğruna verilecek her şeyi
fecr-i sadık gelip de bitirsin bu geceyi

yoksa bir yanılgı mı bunca uğraşım benim
gönlünü ıslatmaz mı akan gözyaşım benim

nasıl olursa olsun nihayet hayırlıdır
sorularım “neden”li cavabın “hayır” lıdır

bana lütfettiğindir; şerbet değil:“”baldıran””
verdiğin tesellidir; huzur değil:“”hafakan””

kulağında bir kere samimi çınlayayım
madde-mana ayrılsın sonra toprak olayım

hisseder misin bilmem yüreğinde siyahı
duyar mısın siyahtan aleme düşen “ah” ı

içimde büyütürüm aşkı pervane gibi
görünsün istemiştim artık hayatın dibi

yaşatır beni hala ömür denen zindanda
teselli veren de yok ellerimden tutan da

buna hayat diyorsan “ben hala alemdeyim”
dört harf esirgiyorsan bin türlü elemdeyim

yorma diyorsan artık ellerini “ben” için
takatim yok soramam,”sebebi nedir”,”niçin”

yankısı olmaz mı hiç kırmızı sitemlerin
sebebi sorulmaz mı tutulan matemlerin

katında anılırım sanırım “melanetle”
ardından son sözlerim “EBEDİ SELAMETLE”