Ebedi Adalet Şiiri - Zülfikar İz

Öyle hayat yaşadım ki, hepsi birer düşmüş,
Bir baktım ki bedenim ansızın kabre düşmüş.
Gelince azrail hiç sormadı yaşı,
Geride kalanlar günahlardan akan gözyaşı...

Bitmez zannediyordum, ciğerden çıkan soluk,
Ölüm geldi, artık baktığım tüm renkler soluk,
Toprak olacak bedenim, taputuma serin,
Örtün üzerimi, ruhum üşüyor,çok serin.

Uzandım toprağa, dokuz tahtanın altına,
Sarıldım biriktirdiğim manevi altına,
Bir anda, dünyaya kapandı sandım gözlerim,
Şimdi ufukta hakiki ukbayı gözlerim.

Dünya dediğin şey nedir ki, bir sulum ekmek,
Önemli olan ahirete tohumlar ekmek.
Benim olsa, yeryüzündeki irem bağları,
Gönlümden koparmam gerek, onunla bağları.

Elbette var, bu dünyanın düzenini kuran,
Bu yüzden dertlerin devası ilahi kuran.
Onun yolundan gidersen, hiç eğilmez başlar,
Aranan ölümsüzlük, yalnız onunla başlar.

Dünyamda adalet ve özgürlüğü özlerim,
Zulme karşı, dik durmayı emreder özlerim.
Zalime meydan okuyan kılıçtır, Zülfikar
Bil ki " Ölüm ebedi adalettir" Zülfikar...