Ebede Dek Yaşanan Şiiri - Tuba Gürdere

Geceydi bir an karanlıktı belki zaman.
Ancak geceydi ve gebeydi aydınlığa.
Oysa gecenin nuruydu sabahın aydınlığı.
Gecenin içinde gizem, cennetin sesi gibi yansıyordu vakte.
Vakit aşktı kalpte.
Bir ruh adamıştı gözlerinin ruhunu sonsuzluğa dek.
Sabahın eşsiz namesinde,
doğmuştu bakışı ve henüz güneş doğmadan.
Sonsuzluğun sesi sonsuza dek sürerken,
ve bir ses katarken kendinden,
birbirine şevkle birleşen sesler
yaşama yankı olurdu bir an duyulan.

Ahh huzur.!
Sükunda bir diriliş sesi ve canlılık.
Hangi kalp özlemez ki sükunette kendini duyabilmeyi?
Yaşam bazen nakarattı kalpte tekrarlanan.
Ve şiirde hicaz, şarkıda name olmak için ebede dek yaşanan.